Súľov – Veža nad Ohniskom cz.1 – Vaničky oraz Žltá Mašľa

Veža nad Ohniskom, czyli wieża nad ogniskiem, to piękna majestatyczna turnia, z kilkoma naprawdę wartymi uwagi propozycjami, sięgającymi 35tu metrów niesamowitej wspinaczki. Dodatkowe atuty, to przepiękne otoczenie i wygodna ławeczka pod skałą ;) Wieża nad ogniskiem, to jedna ze skał wartych najwyższego polecenia, w wyjątkowym słowackim rejonie Súľovskie Skaly. W pierwszej części fotorelacji opiszę sąsiadujące ze sobą, kończące się w tym samym stanowisku linie – Vaničky oraz Žltá Mašľa.

Pierwsza z nich, wyceniona na 7- (teoretycznie 6a+/VI+, praktycznie 6b/VI.1), to wymagające technicznie i psychicznie wspinanie do pierwszego stanowiska, wycenione w starym topo na 5+ (w rzeczywistości znacznie trudniejsze) oraz przepiękna, lekko techniczna górna część, między pośrednim a górnym stanowiskiem, po podchwytach i odciągach z dobrymi stopniami.

 

 

Druga, równie niesamowita, chociaż w dolnym odcinku znacznie łatwiejsza niż w górnym i niestety miejscami również trochę psychiczna (przez mało komfortowe obicie), to przepiękna 8 (7a/VI.3).

 

 

Ostrzeżenie:

Wspinaczka i inne pokrewne dyscypliny, należą do sportów z natury niebezpiecznych. Polska Szkoła Alpinizmu (Niepubliczna Placówka Kształcenia Ustawicznego), nie bierze odpowiedzialności za samodzielne stosowanie zawartych treści, ani też za potencjalne błędne zrozumienie części lub całości tekstu, niezgodne z intencją autora.

Osoby preferujące styl OS, nie powinny przyglądać się zbyt dokładnie zdjęciom a tym bardziej czytać ich opisów!

Zdjęcia: OffaMedia.com

 

Vaničky

To jedna z dwóch najstarszych dróg na wieży nad ogniskiem. W starym topo (chociaż nowe do tej pory nie powstało ;) ) wariant startowy, którym kierują ringi wyceniony jest na 5+ a w rzeczywistości właśnie do 3ego ringa jest najtrudniej i przez spory runout do niego i nad nim, przy okazji najbardziej psychicznie. Górskie formacje i techniczne wspinanie…

 

 

…z kilkoma miejscami z wymagającą pracą nóg i nie do końca klarownym na OS przebiegiem…

 

 

…doprowadzają w końcu do półki i srogiego runoutu w niby łatwym, ale niebanalnym terenie. Przed widocznym nad Mateuszem krótkim odcinkiem komina, można się w końcu wpiąć. Przed wpinką, mało – co prawda – prawdopodobne odpadnięcie, skończyłoby się niechybnie glebą.

 

 

Tutaj już półka i pierwsze stanowisko. Dalsza część prowadzi wyraźnymi dziurami…

 

 

…ale nie zawsze idealnie w linii, dlatego warto wykorzystać łatwiejsze odcinki, żeby przyjrzeć się dokładnie dalszemu przebiegowi…

 

 

…bo mimo tego, że jest względnie łatwo, brak odpowiedniej techniki, może całkowicie zmienić odczucia :) Vaničky kończy się na wyraźnej półce z lewej strony nad filarem a pod przewieszeniem. Linia niesamowita, ale wymaga sporego zapasu, żeby czuć przyjemność ze wspinaczki i nie zrobić sobie krzywdy ;)

 

 

Z końca drogi rozpościera się piękny widok, na różne strony, również tą, z której przyjechaliśmy do Súľova.

 

 

Wspinając się w słowackich rejonach można napotkać różne, charakterystyczne punkty asekuracyjne. Często spotykane są kotwy wklejane podobne w tym co wystaje ze skały do haków z koluchem.

 

 

Žltá Mašľa

Piękna, długa linia z namalowaną na starcie złotą wstążką, startuje podobnie jak Vaničky z prawej, tam gdzie malunek, nie zaś pokrytą pajęczynami rysą z lewej – jak wskazywałoby topo. Lekko czujne dojście do pierwszej wpinki…

 

 

…przeradza się w bardzo przyjemny rajd, po bardzo dobrze zaginającej się w wielu miejscach rysie…

 

 

…co zakłóca tylko świadomość sporego (na szczęście nie aż tak bardzo jak Vaničkym) runoutu ;)

 

 

Lekka bambuła, pod którą można się wygodnie rozstawić…

 

 

…wyprowadza przez solidny podchwyt (lewa ręka Krystiana na zdjęciu) na restową półkę, która jak wiele innych miejsc dolnego odcinka drogi, pozwala na zachowanie świeżości niezbędnej w górnej jej części :)

 

 

Skośna ryska na plecy pozwala się w końcu wpiąć, ale tylko jeżeli wisi ekspres.

 

 

W przeciwnym wypadku trzeba podejść nieco wyżej, co jest oczywiście znacznie bardziej niewygodne psychicznie, niż wymagające fizycznie czy technicznie ;)

 

 

Po zrobieniu wpinki rest smakuje bardzo dobrze…

 

 

…a kolejne ruchy stopniowo zwiększają intensywność wysiłku…

 

 

…bo poza w dalszym ciągu dobrze zaginającą się co jakiś czas rysą, są jeszcze nieliczne, ale dobre chwyty poza nią :)

 

 

No – może oprócz jednego, z którego (prawa ręka Mateusza na zdjęciu) przedzieramy się…

 

 

…do kolejnego komfortowego miejsca gdzie rysa wyraźnie się rozszerza i zagina…

 

 

…co jak się nietrudno domyśleć…

 

 

…po odpowiednim ustawieniu…

 

 

…będzie można w nagrodę wykorzystać do odpoczynku ;)

 

 

Wyżej przez parę metrów będzie znowu łatwiej…

 

 

…jeżeli oczywiście wiemy gdzie chwytać…

 

 

…i nie tracimy czasu na przekładanie rąk…

 

 

…które jeżeli znajdą się od razu tam gdzie trzeba…

 

 

…pozwalają na szybkie przedarcie się…

 

 

…do kolejnego restu, ulokowanego pod mini okapem, kilka metrów nad Krystianem.

 

 

Nad owym mini okapem, nad który wyprowadza mocno zaginająca się boczna krawędź małej półki…

 

 

…będzie można jeszcze na spokojnie przemyśleć strategię działania w cruxie…

 

 

…a raczej zebrać się w sobie do odważnego parcia do przodu przez tarciowe stopnie…

 

 

…bo chwyty są wystarczająco pozytywne cały czas :)

 

 

No to po kolei – seria krawądek, na których na szczęście da się dokładać ręce…

 

 

…doprowadza do miejsca gdzie nie tylko następny chwyt jest daleko, ale nie ma żadnych wyraźnych stopni. Do dalekiego, dla mnie deadpoint’owego ruchu, najlepiej prawdopodobnie jest wykorzystać podchwyt (prawa ręka na zdjęciu).

 

 

Mimo tego, że podchwyt i docelowy chwyt na lewą rękę są dobre, brak komfortowych stopni i położenie wspinacza w dość dużej odległości od ostatniej i do następnej wpinki, podnosi na pewno adrenalinę, ale też obniża mocno przyjemność ze wspinaczki, odwrotnie proporcjonalnie do ulgi, że udało się już wpiąć. Jeżeli się udało ;) Jeżeli nie, lot w połogą, szorstką skałę może się różnie skończyć…

 

 

I jeszcze raz ta sama sekwencja w wykonaniu Krystiana :)

 

 

Kiedy ostatnia wpinka (nie liczą stanowiska) jest zrobiona, można zrestować, obejrzeć chwyty…

 

 

…i z przyjemnością ruszyć w ostatni, nietrudny odcinek po podchwytach i odciągach, dodający drodze smaku a wspinaczowi satysfakcji :)

 

 

W następnej części relacji, przybliżymy jedną z nieco trudniejszych a zarazem łaskawych propozycji wieży nad ogniskiem – Kompromis (IX/7b/VI.4, chociaż na 8a.nu są również propozycje 7b+) oraz kolejnego (po opisanym w innej relacji Nebo Nikdy ne Spadne) klasyka Tabul’i – Ikarov Sen (niby 7+/8-, ale bardziej 8-/6c+/VI.2+), który biegnie rysą na skale widocznej z lewej strony na zdjęciu powyżej :)

 

Więcej fotorelacji z naszych słowackich wyjazdów:

Súľov – Veža nad Ohniskom cz.2 – Kompromis oraz Ikarov Sen

Súľov cz.1 – Matrix, Odysea i dwie inne drogi skał pod Hradem

Súľov cz.2 – Tahiti, Runway oraz Nebo nikdy nespadne

 

 

 

zdjęcia: OffaMedia.com

 

 

Mateusz Gutek

dyrektor Polskiej Szkoły Alpinizmu